Stare klucze

Niezliczona ilość zabytkowych kluczy i kluczyków wywoła uśmiech, a może nawet posłuży natchnieniem do otwarcia nowych „drzwi”. Najstarszy wiszący klucz, jak przypuszcza jego obecny właściciel, liczy około 300 lat. Stary klucz uznaje się za wyjątkowo cenny, jeżeli jest w dobrym stanie, jest duży i o skomplikowanej konstrukcji. Kolekcjonera może zainteresować klucz uszkodzony przez czas, lecz nie przez człowieka. Za wyjątkowy egzemplarz kolekcji uznaje się podarowany przez pewnego pracownika kawiarni klucz do zamka w drzwiach kościoła, w którym pracował jego dziadek. Ten zwyczajny klucz, oznaczony symbolem krzyża, stale przyciąga uwagę.

Serwetnice i solniczki

Można tu znaleźć zadziwiające kolekcje autentycznych zabytkowych srebrnych obrączek na serwetki i solniczek, świadczących o subtelnej kulturze jedzenia krajów ościennych. Obecnie rzadko stosowany element zastawy stołowej, który wcześniej pełnił zarówno funkcje praktyczne, jak i ozdobne. I oczywiście, świadczył o dobrym wychowaniu gospodarza oraz jego sytuacji finansowej. Obrączki do serwetek pokazują również wyżyny mistrzostwa osiągniętego w pracy ze srebrem, ponieważ niektóre są zdobione niczym najbardziej subtelne wyroby jubilerskie. Na przestrzeni dwóch dekad zgromadzono około 300 eksponatów z Rosji, Polski, Francji, Niemiec, krajów skandynawskich, Łotwy i Litwy. Wartość obrączek na serwetki ustala się z uwagi na kilka kryteriów: piękno, wykończenie wyrobu, rok produkcji, próbę srebra i wartość tej próby. Jednak przede wszystkim jest to sztuka — praca rąk ludzkich. Każdy mistrz włożył do obrączek coś własnego. Na kilku z nich znajduje się rok ich produkcji, np. 1842 – gi, 1848 – my. Możliwe, że kolekcja zawiera również starsze eksponaty, gdyż nie zawsze na wyrobie umieszczano datę. Na obrączkach odciskano znak mistrza, który je wykonał. Znane jest na przykład nazwisko V. Morozowa, który posiadał uprawnienia do wykonywania wyrobów dla szlachetnie urodzonych rosyjskich dworzan. Na obrączkach jego autorstwa jest odciśnięty orzełek – symbol heraldyczny Rosji, jak również nazwisko mistrza. Państwo, w którym obrączka została wyprodukowana, może zostać ustalone na podstawie próby, zdobnictwa. Najwyżej cenione są rosyjskie obrączki na serwetki. Wyroby pochodzące z Rosji są cięższe, solidniejsze od, na przykład, francuskich. Ówczesny najwyższy poziom mistrzostwa ilustrują eksponaty pokryte emalią, jak również dość rzadkie oksydowane rzeźbienia, obrączki o ażurowych wzorach. Częstokroć na obrączkach na serwetki wykonywano grawerunek inicjałów właściciela obrączek lub osoby, na prezent dla której były one przeznaczone. Takie wyroby z wygrawerowanymi inicjałami nazywane są srebrem imiennym.

Prawie wszystkie solniczki mają kształt miseczek, garnuszków i wazek z nóżkami,  ozdobione są grawerunkiem z motywami przyrodniczymi. Na części z nich znajdują się również słowa. Niektóre solniczki są pozłacane, ozdobione figurami geometrycznymi z kolorowej emalii. Poszczególne mają specjalne szklane wkłady, chroniące naczynie przed korozją. Nóżki solniczek i elementy dekoracyjne świadczą nie tylko o statusie społecznym pierwszych właścicieli — przynależności do bogatej szlachty lub stanów uboższych, lecz również o trendach w sztuce dominujących w roku ich produkcji. Kolekcja zawiera solniczki z: Austrii, Anglii, Bałtyku, Polski, Francji, Skandynawii, Niemiec i carskiej Rosji. W XVIII-XIX w. solniczki były nieodłączną częścią zastawy stołowej. Gdy zasiadano do posiłków, na stole wraz z łyżkami, nożami i widelcami powinna była znajdować się również solniczka z solą. Jej rozmiar i wygląd uzależnione były od zamożności gospodarzy — im zamożniejsza osoba, tym ładniejsza, bardziej imponująca była solniczka. Mimo że solniczki miały zastosowanie użytkowe, były szeroko rozpowszechnione w gospodarstwie domowym, są to jednocześnie dzieła o dużej wartości artystycznej. Dawniej były one wytwarzane za specjalne zamówienie i dopiero w XIX w. już gdzieniegdzie zaczęto je produkować masowo. Solniczki wykonywano ze srebra, w różnym kształcie, a jubilerzy dodatkowo ozdabiali je wyrytymi przeróżnymi ornamentami. Każda solniczka z kolekcji ma odciśniętą próbę srebra oraz specjalne oznaczenia wskazujące, w którym kraju i przez jakiego mistrza została ona wykonana. Do zaczerpnięcia soli stosowano specjalne łyżeczki, których również zgromadzono sporo.

Cegły z sygnaturami

W restauracji znajduje się kolekcja zabytkowych cegieł, zebranych z różnych miast należących obecnie do kilku państw. Składa się ona z ponad 100 różnych egzemplarzy. Na wszystkich cegłach znajdują się odciśnięte wyjątkowe sygnatury cegielni. Każda z tych sygnatur jest częścią historii. Historii miasta, historii właściciela cegły lub cegielni, w której niegdyś cegła została wyprodukowana. Kolekcję tworzą cegły z różnych czasów, XIX i XX-wieczne, z epoki stalinowskiej, a niektóre z nich liczą ponad 200 lat i odciski na nich są już słabo widoczne. Każda cegła ma indywidualny kształt, kolor i rozmiar. Oprócz cegieł z sygnaturą, kolekcja zawiera cegły ze śladami zwierząt, odciskami rąk, jak również oznaczone różnymi symbolami.

Przedmioty posiadające wartość artystyczną, historyczną i trwałą przeżywają swoich właścicieli i kolekcjonerów.